DEĞERLİ ANNE VE BABALAR ,KIYMETLİ VELİLER…
Çocuklarımızı öyle eleştiriyoruz ki, onları canından bezdirdiğimizin farkında bile değiliz.  
Anne ve baba olarak övgü almak yerine gene eleştiriyle karşılaştınız. Öfkeden delilendiniz… Şu yaşadıklarımıza bir bakın diye içinizden başladınız konuşmaya :” Büyüt, yedir içir, onun iyiliği için her şeyi yap, dershaneye yolla, dünyanın parasını öde; sonra da suçlu ol…”  
Bunca karamsarlığa rağmen:
“Çocuğunuzun sınav sonucu açıklandı, dendi ve birden heyecanlandınız, üzüntünüzü unutuverdiniz… Bir telaş aldı sizi ve sonunda sonucu öğrendiniz; sonuç umduğunuzdan daha iyi. Çocuğunuzun yanına gittiniz onu kutladınız. Sonra mı ne yapıyoruz? Çocuğunuzu başkalarıyla kıyaslamayın denmesine rağmen
merakımıza yenik düşerek başlıyoruz sormaya Ayla ne yapmış, meraktan çatlıyoruz, eğer bizim çocuğumuz onlardan başarılıysa mesele yok; amaaa  geride kalmışsa yandı ki ne yandı. Yemedim yedirdim, içmedim içirdim, nasıl bir evlatsın sen...
Peki, bizim çocuğumuz karşımıza çıkıp bize şöyle yanıt verse: “Benimle kıyasladığınız o çocuk Ayşe Teyzeyle Hasan Amcanın çocuğu ve onların özelliklerini taşıyor. Yani 23 kromozom Ayşe Teyzeden, 23 kromozom Hasan Amcadan almış. Beni siz dünyaya getirdiniz, benimle kıyasladığınız o çocuk onların evinde, onların kültürüyle yetişmiş. Çalışkanlığı da onlar kazandırmış. Beni siz yetiştirdiniz. Kısaca benimle kıyasladığınız çocuk onların eseri; ben de sizin …” deseydi nasıl yanıt verirdiniz?
Neyse ki bizim çocuğumuz bize öyle bir yanıt vermez. Çünkü o bizi çok seviyor ve elinden geleni yapıyor. Her çocuk bir değil ki, kapasiteleri farklı ya da çalışmayı bilmiyor.
Kısaca kıyaslayarak, öfke nöbetlerine girerek onun başarılı olmasını sağlayamayız.
Çocuklarımız yetenekleri ve kişisel farklılıkları ile özeldir. Çocuklarımızı olduğu gibi kabul etmek, farklı yeteneklerinin ortaya çıkması için fırsat tanımak gerektiğini unutmayalım.